Luxe luxe luxe! Ik heb gisteren de hele dag tijd gehad voor mezelf, en heb die wijselijk besteed aan het maken van mijn huiswerkjes. Ik heb vandaag zelfs nog een hele dag om de overschotjes van dat minder aangename werk aan te pakken, maar daar ga ik jullie niet langer mee vervelen, want er zijn boeiendere dingen om te lezen! Ik had in een van de vorige posts al geschreven dat ik iemand ontmoet had die ons de weelde van gratis kimono’s had beloofd, en aanschouw links en rechts maar het bewijs!
Zonder er te veel over na te denken had ik mij vrijwillig opgegeven om 20 meisjes bijeen te scharrelen die het wel zouden zien zitten om een dagje in kimono te poseren en daarna met hun buit naar huis te keren, maar als dat simpel klinkt, dan kan ik u verzekeren dat het dat niet was! De vele mailtjes en misverstanden op voorhand buiten beschouwing gelaten, werd ik de dag zelf omvergebeld door de verschillende deelnemers die ineens overal verspreid in Fukuoka stonden, maar niet op de plaats waar ze zouden moeten staan. Gelukkig waren de meesten al in het centrum, waar we naartoe moesten, maar ik heb het toch eventjes warm gekregen toen ik maar 7 mensen ipv 15 aan de bushalte zag staan. We zijn er na veel gedoe allemaal in een recordtijd geraakt, mede geholpen door de vastberadenheid van een meisje waarvan haar blaas op springen stond, en eens we in het juiste gebouw, met de juiste lift op het juiste verdiep waren geraakt, voelde ik mij weer verlost van alle verantwoordelijkheid. De in totaal 40 deelnemers werden volgens hoogte opgedeeld in 8 categorieën ( 3 keer raden wie de grootste deelnemer was…) en dan mochten we om de beurt een van de 8 uitverkoren kimono’s aandoen. Ze zagen er heel degelijk uit van kwaliteit, wat iedereen heel enthousiast maakte en mij vooral heel opgelucht 🙂 De 2 Grote Vragen die iedereen zich zichtbaar bleef afvragen waren: 1) Welke kimono krijg ik mee naar huis? en 2) Wat is het addertje onder het gras?
Ze bleken inderdaad over 40 kimono’s te beschikken die ze maar al te graag met ons
mee naar huis gaven. Sommigen kregen hun kimono al meteen naar huis, maar mijn kaartje kwam overeen met een van de 8 kimono’s die nog tot 3u gingen gebruikt worden. Uiteraard had iedereen al een idee van zijn lievelingskimono’s, en ik was toch iets te nieuwsgierig om nog tot 3u te wachten vooraleer ik wist welke de mijne was. Tot mijn grote plezier kreeg ik de mooie paarse mee, die ik had mogen aandoen (zie foto). Toen ik uiteindelijk de kimono mee naar huis kreeg, had ik het gevoel dat de lieve vrouwtjes hun geluk niet te boven konden dat ze eindelijk iemand gevonden die groot genoeg was om hun reusachtige kimono te dragen. Ondertussen was een van de andere meisjes te weten gekomen vanwaar deze ongeloofwaardige vrijgevigheid vandaan kwam. Jullie moeten weten dat kimono’s ontzettend duur zijn hier. Zo goed als alle Japanse meisjes die een kimono dragen op hun afstudeerceremonie (dit is de gewoonte), huren die voor 1 dag en moeten daarvoor al zwaar in de portemonnee graven. Het feit dat wij er zomaar een gratis en voor niets gingen meekrijgen, deed heel veel wenkbrauwen fronsen en onze Japanse tutors waren zichtbaar toch een beetje jaloers, en ontzet dat zij nog nooit van weggeef kimono ceremonies hadden gehoord. Dus, de uitleg: de lieve vrouwtjes die ons hebben aangekleed en getrakteerd op de kimono’s behoren niet tot een organisatie, maar zijn gewoon een hoorde goedlachse vriendinnen die de kimono’s zelf gratis hebben gekregen van families die de kimono’s niet meer gebruikten en dus gedoneerd hebben.
De vrouwtjes dachten dat het misschien wel leuk zou zijn om aan een hoopje gretige buitenlanders te demonstreren hoe je een kimono moest aandoen, en misschien nog leuker om er eentje weg te geven. Wij waren ontroerd door dit mooie gebaar en hebben ze zoals het hoort honderd keer bedankt. Het was echt een unieke ervaring om eens op een Japanse wijze tot drie keer toe ingesnoerd te worden. Het vrouwtje dat mij heeft aangekleed was denk ik exact half zo groot als ikzelf, en was een schat van een mens. Ze was ongelooflijk trots op haar creaties, liet aan iedereen haar speciale manier van het vouwen van de obi (de strik achteraan op de rug) zien en kwam tijdens het poseren vertellen hoe we moesten poseren en de attributen zoals waaiers gebruiken. Ik was helaas mijn geheugenkaartje vergeten, maar links en rechts kunnen jullie de foto’s zien die een van de meisjes van mij getrokken heeft.
Ik heb gisteren ook een 温泉 (onsen, http://nl.wikipedia.org/wiki/Onsen) gevonden op 2 minuutjes fietsafstand van de kaikan. Voor 550 yen kunt ge onbeperkt van het ene bad in het andere springen voor zolang ge maar wilt; ze hebben een gewoon bad (temperatuur van 40°), een bad gekleurd en gegeurd met lavender en kamille, een bad met allerlei jacuzzi achtige toestanden zoals een zitbad, een shape up-bad, een jet-bad, een ligbad, een vanzelf bad (ik begreep ook niet echt wat ik daaronder moest verstaan), en nog een versie die ik niet
heb kunnen ontcijferen. Na een tijdje van ongegeneerd relaxen ontdekte ik ook dat mensen naar buiten glipten, en na dit vakkundig onderzocht te hebben, bleek er ook nog een complex buiten te zijn, waaronder een sauna, een buitenbad, een buitenligbad en een stoomkabine. Ik weet nu hoe de Japanse hemel eruit ziet, en als ge belooft dat ge er tien keer naar toe gaat gaan, krijgt ge zelfs 1300 yen korting. Ik heb er geen foto’s van (er stond zelfs expliciet geschreven dat ge geen foto’s mocht nemen, ge zou al heel barbaars moeten zijn om ongewild iedereen in zijn blootje op lens vast te leggen) maar ik heb er een paar van de site geplukt.
Kathrin Spyckerelle 
Geef een reactie op Suzanne Reactie annuleren